გულწრფელად რომ გითხრათ, ეს სახლი თხუთმეტი წლის წინ უფრო მომწონდა ვიდრე ახლა. რაც მაშინ სიახლედ ითვლებოდა და რისკის ფასად გავაკეთე, დიდად აღარ აღმაფრთოვანებს. თუმცა, სტილი ისევ ის მიყვარს, რაც ადრე: ზღაპრულობა შერწყმული მინიმალიზმთან – ასეთ დეფინიციას მივცემდი მას. უნდა ვაღიარო, რომ მინიმალიზმის დაცვა ბოლომდე არასდროს გამომდის. მიყვარს ფერები და მათ გამოყენებას ინტერიერში ვერ ველევი.
ინტერიერის მოწყობისას არავინ დამხმარებია. ავეჯის ნახევარზე მეტი ჩემი მოგონილია. როგორც მხატვარი ქმნის ფერწერულ ტილოს, იგივე პრინციპით ვქმნიდი ავეჯს. მაშინ ინფორმაცია ჭირდა, ინტერნეტიც კი არ იყო ხელმისაწვდომი ყველასთვის. ასე რომ, ჩემით ვიგონებდი ყველაფერს. რასაკვირველია, ამ ფანტაზიების განხორციელება ხელოსნებთან დიდი ომის ხარჯზე ხდებოდა. ახლა ბევრად ადვილია იმის მიღწევა, რაზეც ადრე ვწვალობდი.
ზოგადად, ინტერიერში მიყვარს თეთრი ფერი.წითელი, ბალახისფერი, ხასხასა მწვანე – ჩემი საყვარელი ფერებია. ახლა, მაგალითად, ცისფრის კონკრეტული გრადაცია მაქვს ამოჩემებული. რამდენ ხანს გასტანს ეს გატაცება არ ვიცი. თბილისში პატარა ბაზარია. იმ სახლებში, რომელთა პატრონებს აქვთ შესაძლებლობა იზრუნონ ინტერიერზე, თანამედროვე ტენდენციების გათვალისწინებით,მსგავსი დეტალები დაგხვდებათ. მე ამას სიზარმაცეს ვაბრალებ, უცბად რაღაც რომ გვჭირდება, გვირჩევნია გავიქცეთ და მაღაზიაში შევიძინოთ, ვიდრე რაიმე განსხვავებულზე ვიფიქროთ და შევქმნათ.
ამ ბოლო დროს ჩემი სახლის განწყობას მთლიანად მარიამ ბარდაძის შემოქმედება განაპირობებს. ამ საოცარ მხატვარს ზღაპრის ის დოზა შემოაქვს ჩემს სამყაროში, რაც ასე მიყვარს. სახლი რომელშიც ვცხოვრობ მთავარია იყოს მშვიდი და მყუდრო. არ მიყვარს დეკორატიული ელემენტების გამოყენება საცხოვრებელი ბინის ინტერიერში. უნდა მჯეროდეს, რომ ნივთები, რომლებიც გარშემოა ფუნქციურია. სახლს უნდა ეტყობოდეს ის ადამიანები, რომლებიც იქ ცხოვრობენ.