ჩემი ხასიათიდან გამომდინარე დიზაინერის დახმარებას მოვერიდე. ვიცოდი, სხვასაც ვერ ავუხსნიდი რა მინდოდა და ვერც შემოთავაზებებზე ვიტყოდი უარს. ერთიანად მოვუყარე თავი რაც გონებაში მქონდა დალექილი წიგნებიდან, თუ სივრცეებიდან, სადაც ვყოფილვარ და კომფორტულად მიგრძვნია თავი. ეს ყველაფერი წარმოვიდგინე და შემდეგ შევეცადე რეალობად მექცია.
ჩვენმა ცხოვრების სტილმა გვიკარნახა მე და ჩემს მეუღლე, ვანიკო თარხნიშვილს, სახლი როგორ გაგვეკეთებინა. მაგალითად, დიდი ხანია ვაგროვებთ წიგნების კოლექციას, რომელიც საკმაო ადგილს მოითხოვდა სახლში, ბავშვის სათამაშოებისთვის თავისთავად საკმარისი სივრცე იყო საჭირო, გვინდოდა ჩვენი საყვარელი სასმელებისთვისაც ასევე ცალკე კუთხე გვქონოდა და ა.შ. ამ პრინციპით სახლი მოვარგეთ ჩვენს თავს და არა პირიქით. საბოლოო ჯამში ერთი ღია სივრცე მივიღეთ, გამოყოფილი საძინებლებით. მართალია, მოგვიანებით მივხვდი, როცა სახლში ბავშვია, მსგავს განლაგებას სირთულეები ახლავს თან, მაგრამ მაინც დღემდე ასეთი წყობა მომწონს ყველაზე მეტად და არ მინანია. ვფიქრობ, რომ გაშლილი სივრცე მოუწესრიგებლობას და ქაოტურობას უფრო იტანს. ცოტა არეულობა ასეთ ბინებს ნაკლებად ეტყობათ და უხდებათ კიდეც.
არ ვთვლი, რომ სახლი დამთავრებულია. იმის შეგრძნება, რომ რაღაცის შექმნის პროცესში ვარ, კარგი მოტივაციაა. წიგნებსა და ჟურნალებში, თუ სხვადასხვა სივრცეებში მოხვედრისას სულ იდეებს ვაგროვებ. ეს პროცესი ცხოვრების ნაწილი გახდა, რაც ძალიან სასიამოვნოა და რატომ უნდა დავასრულო? ამიტომაც, ღია კარები დავიტოვე და ეს ძალიან მომწონს.
ავეჯის ნაწილი ვიყიდე. ნაწილი, რაც ჩემი შვილის ოთახში დგას, ბავშვობის დროინდელია. რაღაცეები ჩემს ხელოსანს გავაკეთებინე, რომელიც ერთადერთი ადამიანია ვისაც ესმის რასაც ვუხსნი.
საერთოდ, შედეგი ალბათ არასდროს გამოდის ის, რაც გვაქვს ხოლმე ჩაფიქრებული (ან არ ვიცი, შეიძლება ზოგს გამოსდის, მე ჩემს თავს ვგულისხმობ), მაგრამ ერთი რამ შემიძლია ვთქვა: სახლი გამოვიდა ისეთი, რომ ძალიან შემიყვარდა.